υπέρθηλυς

-υ / ὑπέρθηλυς, -υ, ΝΑ

νεοελλ.

βιολ. ο υπερθηλυκός

αρχ.

(για το ένα από τα τρία πρόσωπα τής Αγίας Τριάδας, το Πατήρ) αυτός που υπερβαίνει το θηλυκό γένος («καὶ ὑπεράρρεν καὶ ὑπέρθηλυ εἶναι θέλουσι», Ειρην.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < ὑπερ-* + θῆλυς «θηλυκός»].